16 Ιαν 2007

Ανταλλάξτε καρτούλες με τους φίλους σας!!!




Φοβερή θεωρία που προτρέπει σε ανεπανάληπτη δράση με σκοπό την ανατροπή του σύμπαντος




Ας ξεκινήσουμε με ένα γεγονός:


Η παραγωγή γνώσης, μέσω των πανεπιστήμιων, ήταν ανέκαθεν κομμάτι της καπιταλιστικής παραγωγής ή αλλιώς:
η γνώση που παράγεται μέσα στα πανεπιστήμια είναι χρήσιμη στο βαθμό που μπορεί να την καρπωθεί το κεφάλαιο.
Όμως, στην πορεία εξέλιξης του καπιταλισμού το ίδιο το κεφάλαιο αντιλήφθηκε πως αυτή η γνώση δεν μπορεί να ειδωθεί σαν μια αυτόνομη εμπειρία που απευθύνεται μονάχα στους μελλοντικούς τεχνοκράτες, διαχειριστές, διευθυντές ή σε στελέχη επιχειρήσεων. Αντιλήφθηκε δηλαδή ότι η διανοητική δραστηριότητα που παράγεται μέσα στα πανεπιστήμια χρειάζεται ένα κοινωνικό διάλογο, χρειάζεται ένα κοινό στο οποίο θα δοκιμαστεί, θα υποστεί συλλογική επεξεργασία, θα δημιουργήσει σχέσεις. Η γνώση, όχι απλά χρειάζεται να είναι κοινωνικά ιδιοποιήσιμη αλλά είναι ούτως ή άλλως, από την στιγμή που το πανεπιστήμιο ανοίγει τις αγκάλες του σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Από την στιγμή που το πανεπιστήμιο γίνεται κοινωνικό και συνακόλουθα ένας συσσωρευτής και μετασχηματιστής κοινωνικών εμπειριών που βασίζεται στην ανάγκη αναδιάρθρωσης οικονομικών, τεχνολογικών και κοινωνικών σχέσεων προς όφελος του κεφαλαίου. Οι εκρήξεις των δεκαετίων ’60 και ’70 αποκαλύπτουν πως αυτή η διαδικασία δεν είναι μονόροπη. Αρκεί βέβαια οι ίδιοι οι φοιτητές να αρνηθούν τον κοινωνικό τους ρόλο.

Ποιος είναι ο κοινωνικός ρόλος των φοιτητών;

Οι φοιτητές αποτελούν μια ιδιάζουσα κοινότητα ανθρώπων και ειδικά σε χώρες όπως η ελλάδα όπου με αγώνες αλλά και με την κρατική υποστήριξη απολαμβάνουν μια ιδιαίτερη ελευθεριότητα. Ο φοιτητές είναι οι προοριζόμενοι φορείς της γνώσης αυτής που θα εξυπηρετήσει το κεφάλαιο – ιδεολογικά, παραγωγικά, σχεσιακά. Αντικειμενικά,αυτός είναι ο στόχος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό δεν σημαίνει πως ό,τι μαθαίνει κανείς μέσα στο πανεπιστήμιο είναι υπέρ του κεφαλαίου και εναντίον της κοινωνίας. Το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση και σαν τέτοια δεν αυτονομείται από τις κοινωνικές διεργασίες. Οι περισσότεροι φοιτητές – που δεν θα καταλήξουν σε θέσεις κλειδιά για το σύστημα – θα μετατραπούν σε εμπορεύματα με μεγαλύτερη αξία σε σχέση με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Αυτό εξασφαλίζει το πτυχίο και όλη η καταξίωση που έχει χτιστεί γύρω από αυτό προσδίδοντας στους φοιτητές και ένα ψυχολογικό background πασπαλισμένο με οικογενειακές προσδοκίες μιας πιο άνετης και βολεμένης ζωούλας. Η φοιτητική κοινότητα από την θέση της είναι πρωτοπόρα γιατί θέτει σε κίνηση τους μετασχηματισμούς του κεφαλαίου πρώτη – γιατί έχει την γνώση για να το κάνει – συνήθως προς όφελος του.
Η ελευθεριότητα που χέρουν οι φοιτητές σε αρκετές χώρες είναι το αποτέλεσμα των αγώνων που έλαβαν χώρα μέσα στο πανεπιστήμιο και που είχαν σαν αποτέλεσμα να δώσουν την βάση σε μία όλο και ποιο ευέλικτη συνδιαχείρηση της κοινωνικής γνώσης και των διαδικασιών παραγωγής της. Η φαντασία στην εξουσία ήλθε και απήλθε. Ο εκσυγχρονισμός των μεθόδων παραγωγής και η πληροφοριακή έκρηξη απαιτούν έναν άλλο ρόλο για τον φοιτητή. Απαιτούν πλέον την εθελοντική στρατιωτικοποίηση του στην την ικανότητά του να ξεδιαλέγει στοιχεία, να συνδυάζει στοιχεία, να επεξεργάζεται στοιχεία και να αναβαθμίζεται συνεχώς και όλο αυτό σε ένα πλαίσιο ζωής που κυριαρχείται από διαστήματα εργασίας και μη εργασίας, σύνδεσης και αποσύνδεσης.

Αν κάτι επιδιώκεται με το νόμο πλαίσιο είναι ακριβώς αυτό. Τέρμα τα αστεία μάγκες! Θέσεις υπάρχουν μόνο για όσους είναι αποφασισμένοι – ΒΓΑΛΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ. Εντατικοποίηση = αύξηση της αποδοτικότητας της μηχανής = κέρδος

Η αγάπη για την εργασία – που πρέπει να μετατραπεί σε μίσος…

Η φοιτητική κοινότητα ζει σε ένα ψευτο παράδεισο τόσο προσωρινό όσο και το κοινωνικό κράτος. Το όνειρο μιας ασφαλούς επιβίωσης συνδυάστηκε κάλλιστα με την εξασφάλιση που παρείχε κάποτε το πτυχίο. Οι φοιτητές στην πλειοψηφία τους παρήγαγαν για τον εαυτό τους μια θετική εικόνα για τον κοινωνικό τους ρόλο. Είδαν την γνώση που τους παρέχει η τριτοβάθμια εκπαίδευση σαν αυτοεπένδυση. Γίνανε οι πρώτοι επενδυτές στις ατομικές τους δεξιότητες και δεν έπαψαν να διεκδικούν αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει – περισσότερα από τους άλλους… Αυτό έχει σαν συνακόλουθου μια ιδιάζουσα ταυτότητα ανθρώπων που αγαπούν αυτό που δεν είναι ακόμα αλλά θα γίνουν. Και όλοι οι αγώνες βασίστηκαν από ένα σημείο και έπειτα σε αυτή την συλλογική ταυτότητα – την αγάπη για το αντικείμενο τους. Πόσοι κατέρρευσαν ψυχολογικά όταν αφού πήραν το πολυπόθητο πτυχίο είδαν πως δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, πως το σύστημα δεν τους χρειάζεται. Οι απόβλητοι φοιτητές – το πλεόνασμα – παρουσιάζουν την πρώτη κρίση ταυτότητας αυτού του κοινωνικού κομματιού. Τόσες θυσίες ΝΑΙ πήγαν χαμένες! Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από αυτό που είναι εκτός αν σταματήσει.

Το πανεπιστήμιο εδώ και δυο εβδομάδες σχεδόν σταμάτησε.

Οι φοιτητές αντιδρούμε τελείως φυσικά στο νόμο πλαίσιο. Δεν είναι περίεργο – είναι ολοφάνερο πως απειλούνται τα προνόμια μας, είναι ολοφάνερο τι πάει να περάσει. Απειλείται ο ψευτοπαράδεισός μας. Απειλούνται τα όνειρα μας. Απειλείται ακόμα περισσότερο η ελευθεριότητα μας. Αυτή που μας δίνει την δυνατότητα να αραδιάζουμε όλες τις παραπάνω θεωρίες, να συζητάμε για αγώνα, για αντίσταση, για ανατροπές. Όμως μήπως αν δεν περάσει αυτός ο νόμος όλα θα ξαναγίνουν ρόδινα;

Και λίγη επισφάλεια...

Επισφάλεια είναι μια γενικευμένη συνθήκη ζωής που δεν σου επιτρέπει να σχεδιάσεις το μέλλον σου, να κάνεις όνειρα, να είσαι σίγουρος για την επιβίωσή σου, να μπορείς να δημιουργήσεις ανθρώπινες σχέσεις με συνέχεια στο χρόνο, να μπορείς να μοιράζεσαι όμορφα συναισθήματα χωρίς τον φόβο της απώλειάς τους. Η επισφάλεια σχετίζεται άμεσα με τις νέες εργασιακές σχέσεις –τα μερικά, ελαστικά ωράρια, την προσωρινή εργασία, την συνεχή κατάρτιση, την αποσύνδεση πτυχίου και εργασίας, τους αυξανόμενους ρυθμούς παραγωγικότητας. Η κρίση ταυτότητας των φοιτητών – νοημένη σαν υπαρξιακή κρίση – είναι παράγωγο της επισφαλειοποίησης των ζωών μας. Τα στάνταρς που υπόσχονταν το κοινωνικό κράτος δεν ισχύουν πια και πολύ πιθανό να μην ξαναϊσχύσουν ποτέ…

Μια θετική προοπτική – μη μας πουν μηδενιστές

Όταν υπογραμμίζουμε την αναγκαιότητα να αρνηθούμε τον ρόλο μας σαν φοιτητές, υπογραμμίζουμε την αναγκαιότητα να μισήσουμε αυτό που το σύστημα επιθυμεί από εμάς – άρα να το αρνηθούμε. Επιθυμούμε να γίνουμε αντι- παραγωγικοί, αντι – επιστήμονες, αντι – αρχιτέκτονες, αντι- μηχανικοί, αντι-γιατροί, αντι-φιλόλογοι, αντι-ψυχίατροι, αντι, αντι και πάλι αντι… Να χρησιμοποιήσουμε την γνώση που μας παρέχεται εναντίον της – να ισοπεδώσουμε το σύστημα με τα ίδια του τα γνωσιακά εργαλεία – με τις δεξιότητες που αυτοεπενδύσαμε. Να παράγουμε αντι- γνώση. Όπως αυτή που παράγεται αυτή την στιγμή μέσα στις συλλογικές διαδικασίες αγώνα, μέσα στις συζητήσεις, στους κύκλους και τις παρέες. Να διεκδικήσουμε αυτό να γενικευτεί και έξω από τα τείχη. Να σταματήσει η εργασία και να γενικευτεί η αντι-εργασία. Να οργανωθούμε σε αυτόνομους σχηματισμούς πάλης ενάντια σε οποιαδήποτε ιεραρχία και καταπιεστικό θεσμό. Να ξαναμιλήσουμε για επανάσταση…

Ας τελειώσουμε με μία ρήση του Martin Luther King:
Έχω ένα όνειρο. Να αποφασίσουν οι γενικές συνελεύσεις την κατεδάφιση του πανεπιστημίου και την μετατροπή του σε κοινωνικό υλικό εκτόξευσης προς τις δυνάμεις καταστολής.. Ξέρουμε πως όταν θα δεχτούμε επίθεση από το κράτος θα περάσουμε σε φοβερές συζητήσεις για την περαιτέρω διασάλευση της τάξης. Μπλοκαρισμένοι δρόμοι και ηχοσυστήματα τα οποία θα πάψουν με την πρώτη διακοπή του ρεύματος. Καλή αρχή έεε;



κείμενο που μοιράστηκε στις φοιτητικές διαδηλώσεις τον Μάϊο-Ιούνιο 2006