Το Φάντασμα του Δεκέμβρη...

Μικρή ιστορία για τούνελ - σήραγγες και στοές.

Το τούνελ ή η σήραγγα έχουν χρησιμοποιηθεί ως επί το πλείστον για να παρακάμπτουν εμπόδια, ενώνοντας έτσι σημεία που η επίγεια ή η ορατή επικοινωνία μεταξύ τους έχει αποδειχθεί προβληματική. Στον βιομηχανικό πολιτισμό το τούνελ τρυπάει βουνά, χάνεται κάτω από τις πολυκατοικίες τους δρόμους αλλά και τις θάλασσες. Περικλείει αυτοκινητόδρομους, ράγες τρένων και ηλεκτρικών τροχείων.

Θεωρητικά, κάνει την ζωή μας πιο εύκολη – μειώνοντας τον χρόνο που χρειάζεται να ξοδέψουμε για να μετακινηθούμε από ένα σημείο σε ένα άλλο. Από το σπίτι στην δουλειά, από την δουλεία στο σπίτι, από το σπίτι σε ένα super market, σε ένα κέντρο διασκέδασης, σε ένα χώρο εκτόνωσης. Ουσιαστικά διευκολύνει την μετακίνηση των εμπορευμάτων…

Όμως η ιδέα του τούνελ έχει χρησιμοποιηθεί κατά περιόδους και για διαφορετικούς σκοπούς. Ειδικά όταν μία διαδρομή σε σήραγγα ήταν άγνωστη στους πολλούς. Είναι σχετικά γνωστή η ιστορία με τις σήραγγες και τις υπόγειες στοές της ρωμαϊκής Θεσσαλονίκης. Πως γινότανε να εξαφανίζεται ο Γαλέριος (υψηλόβαθμος αξιωματούχους στην ρωμαϊκή εποχή) από ένα δημόσιο χώρο και να εμφανίζεται μετά από λίγο σε ένα άλλο μπροστά στο πλήθος που αναρωτιόταν αν πράγματι ήταν θεός;

Έπειτα, όταν η μύθος κατέρρευσε, οι υπόγειες στοές χρησιμοποιήθηκαν από το πλήθος της πόλης, ως κρησφύγετα και δίκτυα προστασίας και επικοινωνίας σε περιπτώσεις που η πόλη δέχονταν επίθεση εισβολέων. Τι χρήσιμη γνώση για τους «από τα κάτω» η γνώση του να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται κατά το δοκούν. Να χρησιμοποιούν τα υπόγεια δίκτυα για να διαχέουν την αλληλεγγύη!

Στις αρχές του 20^ου αιώνα, επίσης, κάποιοι τύποι γνωστοί και ως «βαρκάρηδες», νεαροί σε ηλικία, τόσο μίσησαν τις τράπεζες, που δεν δίστασαν να σκάψουν υπόγειο τούνελ από διπλανό κατάστημα, το οποίο νοικιάσανε για αυτό το σκοπό, και να φτάσουν κάτω από την οθωμανική τράπεζα ώστε να την ανατινάξουν!

Μια άλλη ιστορία λέει πως η πυκνοκατοικημένη ήδη από την οθωμανική εποχή Άνω πόλη και μετέπειτα από την πρόχειρη και αυθαίρετη προσφυγική κατοικία υπήρξε ένας πραγματικός λαβύρινθος. Αυλές που ενώνονταν και οδηγούσαν σε διαφορετικά «κρυμμένα σημεία» όπου πόρτες και στοές άνοιγαν για να σε οδηγήσουν σε ασφαλή κρησφύγετα. Ειδικά σε περιόδους που η μπότα της εξουσίας ήταν βαριά και κυριαρχούσε στην ησυχία της νύχτας. Σίγουρα δεν προσέξατε πως όταν γκρέμισαν τμήμα των «καστρόπληκτων», στην Άνω Πόλη, εμφανίστηκαν τρύπες, στην μεριά του καλυμμένου τείχους, που αποκάλυπταν πως η συμπαγής τοιχοποιία του, μέσα της έκρυβε έναν κατά μήκος διάδρομο ο οποίος, στην τελική, μπορούσε να ενώσει όλα τα σπίτια που χτίστηκαν με την μια τους μεριά κολλημένη στο τείχος. Φαντάζεστε μετά από ένα σαμποτάζ σε εχθρικό υλικό τι όμορφη που θα ήταν η διαφυγή;

Η γνώση της πόλης είναι δύναμη. Η μετακίνηση στην πόλη είτε από αναγκαιότητα είτε από βαριεστιμάρα μπορεί να συνοδευτεί από παρατήρηση. Να μάθουμε να ανακαλύπτουμε «αόρατες» διόδους αλληλεγγύης, αυτοσυντήρησης, επικοινωνίας.

Και μια αντιπρόταση:

Όλοι συμφωνούν πως οι πολυκατοικίες είναι ένα απάνθρωπο κατασκεύασμα. Όλοι αποδέχονται πως ενώ οι άνθρωποι έχουν έρθει πιο κοντά _κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο_ νιώθουνε όλο και πιο απομονωμένοι, όλο και πιο ξένοι από τους άλλους αλλά και από τις πραγματικές τους επιθυμίες. Ενώ οι δρόμοι υποτίθεται πως φτιάχτηκαν για να ενώνουν τους ανθρώπους, έχουν κατακλυστεί από αυτοκίνητα, εμπορεύματα, ψευδαισθήσεις μιας αστραφτερής ζωής που δεν είναι ζωή.

ΝΑ λοιπόν μια πιθανή λύση:

Πάρτε αξίνες και αρχίστε να τρυπάτε τον τοίχο που πιθανότατα θα σας οδηγήσει στον γείτονα. Προσοχή αν είναι δεξιός, σπασίκλας, ή απλά καλός χριστιανός, μπορεί να καλέσει την αστυνομία. Μην μασάτε. Σκεφθείτε μόνο πως την ίδια στιγμή (αν το έχετε σχεδιάσει καλά) όλοι οι φίλοι σας και οι γνωστοί σας (και οι δικοί τους φίλοι και γνωστοί) θα κάνουν το ίδιο πράγμα – μιλάμε για τουλάχιστον 51.672 άτομα. Φαντάζεστε αγανακτισμένους πολίτες να τηλεφωνούν μαζικά στην αστυνομία και να λένε πως κάποιος τρελός τους γκρεμίζει τον τοίχο, δεν θα έρθουν ποτέ. Μπορείτε να συνεχίσετε την διάνοιξη του τούνελ μέχρι να φτάσετε σε όλα τα πιθανά διαμερίσματα. Αν εξαντλήσατε το οικοδομικό τετράγωνο σίγουρα σας αξίζει μια βόλτα από το κοντινό σούπερ μάρκετ. Ανοίξτε τούνελ και εκεί. Πάρτε ιδέες από τα τυριά με τρύπες. Πάρτε ιδέες από ό,τι πιο απολαυστικό στη ζωή.

Αφού πείσετε τους γείτονές σας πως έτσι θα είναι στο εξής και πως η αστυνομία δεν πρόκειται να έρθει, γιατί την ίδια στιγμή θα έχει να αντιμετωπίσει την μαζική επίθεση σε αστυνομικά τμήματα από οπλισμένες κατσαρίδες - που ξέρουν απίστευτα τέλεια όλες τις διαδρομές των αποχετευτικών αγωγών και σωληνώσεων -αλλά ούτε και η πυροσβεστική, που θα ασχολείται με την απελευθέρωση κουνελιών που έχουν αποκλειστεί στα ασανσέρ των δημόσιων υπηρεσιών (που έχουν ασανσέρ), τότε μπορείτε πραγματικά να πείτε μέσα σας:

Δε πάει στο διάολο και το αφεντικό μου, η υποθαλάσσια δεν θα γίνει ποτέ!

Stencil attack στη Θεσσαλονίκη ή επικοινωνιακό αντάρτικο

Stencil attack στη Θεσσαλονίκη ή επικοινωνιακό αντάρτικο

Στην τελευταία φοιτητική πορεία έκανε την εμφάνιση της με πιο μαζικό τρόπο μια νέα τακτική παρέμβασης – το χτύπημα stencil σε τοίχους. Οι τοίχοι και αρκετές βιτρίνες της τσιμισκή, του πιο εμπορικού δρόμου στην πόλη, άλλαξαν εμφάνιση και γέμισαν με συνθήματα, stencil και αυτοκόλλητα. Η ιδέα αυτή εμφανίστηκε και σε προηγούμενες πορείες αλλά στην τελευταία είχε πλέον γενικευτεί. Δεν έμεινε κανένα σημείο τοίχου άθικτο. Πάνω από 20 άτομα δεξιά και αριστερά του κυρίως όγκου της πορείας φρόντισαν για αυτό και το αποτέλεσμα ήταν τέλειο.

To stencil είναι ένας πολύ οικειοποιήσημος τρόπος παρέμβασης. Θέλει λίγη φαντασία, ένα καλό κοπίδι και φυσικά αστείρευτη ανάγκη για ζαβολιές. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν όλοι στην πορεία είχαν από ένα σπρέι ή άλλα χρώματα στα χέρια τους. Θα βάφαμε τα πάντα. Αν αυτό δεν είναι μια μορφή αντι-τέχνης, τότε τι είναι;

Πάρτε μια γεύση …

Και μη ξεχνάτε ότι με σπρέι απενεργοποιούνται προσωρινά και οι ιδιωτικές κάμερες των τραπεζών ή άλλων καταστημάτων. Εμπρός λοιπόν!!!

Change your habits - Follow the rabbits

1. Αν θέλουμε πραγματικά να αντιπαρατεθούμε σε ένα σύστημα που αυτό που επιθυμεί από εμάς είναι το σώμα μας – το έργο, τη σκέψη, την εικόνα, τα συναισθήματα μας- θα πρέπει να δούμε αυτές τις δυνατότητες πέρα από την εμπορευματοποιημένη τους μορφή. Θα πρέπει να τις βιώσουμε αντεστραμμένα. Όχι μετά από κάποια χρονική στιγμή που θεωρητικά θα έρθει η επανάσταση αλλά τώρα.

2. Όταν το σύστημα μας θέλει εργάτες, χρειάζεται δηλαδή την παραγωγική μας δύναμη, εμείς θα πρέπει να γίνουμε αντιπαραγωγικοί. Όταν το σύστημα θέλει την σκέψη μας και τις δεξιότητές μας, εμείς αυτές θα πρέπει να αντιστρέψουμε και να χρησιμοποιήσουμε εναντίον του. Όταν το σύστημα χρειάζεται την φαντασία μας εμείς θα πρέπει να του χαρίσουμε τους εφιάλτες μας.

3. Η συζήτηση για τα δικαιώματα μας κρατάει δέσμιους σε μια συνθήκη όπου την διασφάλιση των δικαιωμάτων αυτών την αναλαμβάνει το κράτος. Και το κράτος έχοντας την συμφωνία μας πραγματώνεται ως μορφή κυριαρχίας πάνω στα σώματά μας, αναιρώντας οποιαδήποτε στιγμή θέλει τα δικαιώματα αυτά. Αυτό είναι μια μορφή εθελοδουλίας. Ένας εγκλεισμός στο σχήμα κράτος-κοινωνία που δεν θέλει να φανταστεί και να πραγματώσει οριζόντιες κοινοτίσικες θεσμίσεις με βάση τις οποίες θα μπορεί να αναπτύσσεται ελεύθερα και αυτόνομα η συνεργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.

4. Αρνούμενοι την κυριαρχία των προτύπων – των κομματιασμένων εικόνων της ζωής στον καπιταλισμό – θα πρέπει να προχωρήσουμε προς νέες μορφές γλώσσας και επικοινωνίας. Ο βιομηχανικός - καπιταλιστικός πολιτισμός έχει ενσωματώσει όλα τα πρότυπα και τις θεσμίσεις της πατριαρχίας – της κυριαρχίας δηλαδή του αρσενικού επί όλων των υπόλοιπων κοινωνικών φύλων παράγοντας τις αντίστοιχες σημασίες στον τρόπο επικοινωνίας και αντίληψης του κόσμου. Το σφρίγος και η δύναμη ισοδυναμεί με το χρήμα και την βία, ενώ η φροντίδα και η αλληλεγγύη (σημάδια αδυναμίας;) με την καταπιεσμένη θηλυκότητα. Χρήσιμη στα οικιακά κάτεργα αλλά παραγκωνισμένη όπως το κράτος πρόνοιας. Ο καπιταλισμός μπορεί να ενσωματώσει με την μορφή εμπορεύματος τα πάντα. Από ένα σημείο και μετά όλες οι γλώσσες που έβαλαν στο επίκεντρο την συζήτηση για τα φύλα και την σεξουαλικότητα, τα πρότυπα και την επικοινωνία θα γίνουν γλώσσες του συστήματος. Ουσιαστικά θα ενταχθούν στο σχήμα «σφρίγος και δύναμη». Ό,τι παραμένει «αδύναμο» βρίσκεται στο περιθώριο, αναπτύσσοντας αυτόνομα δίκτυα ζωής αόρατα αλλά δυνάμει επαναστατικά. Αυτά πρέπει να αναδείξουμε.

5. Η ηθική της εργασίας – η δουλειά κάνει τον άνθρωπο – υπήρξε μια μεταμοντέρνα θρησκεία. Αυτό που ευαγγελίζονταν η πρόοδος και η ανάπτυξη δεν μπορούσε ιδεολογικά να γίνει αποδεκτό παραμόνο μέσα από μια «θεωρία της θυσίας». Work today – live tomorrow. Η ίδια η αριστερά πιστή στην ιδεολογία της ανάπτυξης υπερασπίστηκε το σύνολο της καπιταλιστικής ανάπτυξης ως την σανίδα σωτηρίας της εργατική τάξης. Υπεραμύνθηκε τη θυσία απέναντι στην ζωή. Έγινε το πολιτικό προκάλυμμα της απομύζησης της εργατικής μας δύναμης από τα αφεντικά και τελικά ενσωματώθηκε στο κράτος ως ο συλλογικός εκφραστής των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ουσιαστικά συνέβαλε στην αλλοτρίωση του «κόσμου της εργασίας» από τις πραγματικές του ανάγκες, που δεν είναι άλλες από την απελευθέρωση του πράττειν από τον καταναγκασμό της μισθωτής εργασίας.

6. Η δημιουργικότητα είναι έμφυτη στους ανθρώπους. Όταν υπήρξαμε παιδία η φαντασία μας έπλαθε ολόκληρους κόσμους μέσα στους οποίους συμμετείχαμε ενεργά με την μορφή του παιχνιδιού. Για να υπάρξει κάτι λοιπόν σαν συλλογική συνθήκη θα πρέπει πρώτα να το φανταστούμε, να πειραματιστούμε, να δράσουμε μέσα σε αυτό. Ουσιαστικά να παίξουμε. Η συνεχής εναλλαγή ρόλων που «παίζει» ένα παιδί είναι κομμάτι της αυτομόρφωσής του. Έτσι ανακαλύπτει το περιβάλλον. Έτσι επικοινωνεί και αντιλαμβάνεται την επικοινωνία των άλλων. Το παιδί θέλει να δοκιμάσει τα πάντα, είναι πάντα ανοιχτό σε εμπειρίες. Το παιχνίδι είναι ένα ανοιχτό σύμπαν που μετατρέπεται σε αντικειμενική πραγματικότητα όταν ο άνθρωπος «ενηλικιώνεται». Τότε απλά πρέπει να γίνει παραγωγικός, να δουλέψει, να κάνει οικογένεια, παιδία κτλ. Αν θεωρήσουμε πως η αντιστροφή των σωμάτων μας σε αντιπαραγωγικές μορφές είναι μορφή αντίστασης τότε το επόμενο στάδιο δεν μπορεί να είναι παρά η επανοικειοποίηση του παιχνιδιού ως του μόνου μέσου να ξανανακαλύψουμε τον απωθημένο μας εαυτό, τους άλλους αλλά και το γύρο περιβάλλον από μια απελευθερωτική σκοπιά. Να πειραματιστούμε σε νέες μορφές, να δημιουργήσουμε νέες γλώσσες, να συντρίψουμε την θρησκεία και να εμπιστευτούμε τις εξεγερτικές στιγμές σαν τις μόνες αυθεντικές στιγμές ελευθερίας.

7. Δεν αμφιβάλουμε πως οι παραπάνω θέσεις μπορεί να γίνουν αντικείμενο συζήτησης μεταξύ ανθρώπων που έχουν ήδη διαμορφωθεί στα πλαίσια της θεαματικής δημοκρατίας. Όσο όμως υπάρχουν παιδιά που φτιάχνουν τα παιχνίδια, τα ρούχα και τα παπούτσια των παιδιών της δημοκρατίας για ένα ξεροκόμματο δεν παύουμε να αντιλαμβανόμαστε την καπιταλιστική επιβολή ως πολεμικό γεγονός. Και την θεαματική δημοκρατία ως την άλλη όψη του κρατικού ολοκληρωτισμού. Η επιθυμία μας για απελευθέρωση δεν μπορεί να κοιτάει μόνο τον εαυτό της. Μπορεί να πραγματωθεί μόνο από κοινού. Θα είναι μια κατεξοχήν ανοιχτή, συλλογική και αλληλέγγυα διαδικασία.

Να απελευθερώσουμε τα σώματά μας από την ηθική της εργασίας.

Να επιδοθούμε σε αχαλίνωτους συλλογικούς πειραματισμούς.

Να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Φτιάξε και εσύ ένα stencil !!!

Φτιάξε και εσύ ένα stencil και χτύπα το με σπρέι σε ένα τοίχο. Είναι απλό :

Αφού μεγεθύνεις το παραπάνω σχήμα σε χαρτί Α3 χρησιμοποίησε το ως φόντο σε μια μετρίου πάχους διαφάνεια και κόψε με προσοχή το περίγραμμα κάθε μαύρου κομματιού πάνω στην διαφάνεια με ένα κοπίδι (φαντάσου ό,τι είναι μαύρο χρώμα στο σχήμα σαν τρύπα πάνω στην διαφάνεια).

Ακουμπάτε την κομμένη διαφάνεια σε ένα τοίχο και έπειτα περνάτε τα κενά με σπρέι με ένα γρήγορο πέρασμα. Οι τρύπες της διαφάνειας θα αφήσουν το ίχνος τους στον τοίχο.

Ανταλλάξτε καρτούλες με τους φίλους σας!!!

Φοβερή θεωρία που προτρέπει σε ανεπανάληπτη δράση με σκοπό την ανατροπή του σύμπαντος

Ας ξεκινήσουμε με ένα γεγονός:

Η παραγωγή γνώσης, μέσω των πανεπιστήμιων, ήταν ανέκαθεν κομμάτι της καπιταλιστικής παραγωγής ή αλλιώς:
η γνώση που παράγεται μέσα στα πανεπιστήμια είναι χρήσιμη στο βαθμό που μπορεί να την καρπωθεί το κεφάλαιο.
Όμως, στην πορεία εξέλιξης του καπιταλισμού το ίδιο το κεφάλαιο αντιλήφθηκε πως αυτή η γνώση δεν μπορεί να ειδωθεί σαν μια αυτόνομη εμπειρία που απευθύνεται μονάχα στους μελλοντικούς τεχνοκράτες, διαχειριστές, διευθυντές ή σε στελέχη επιχειρήσεων. Αντιλήφθηκε δηλαδή ότι η διανοητική δραστηριότητα που παράγεται μέσα στα πανεπιστήμια χρειάζεται ένα κοινωνικό διάλογο, χρειάζεται ένα κοινό στο οποίο θα δοκιμαστεί, θα υποστεί συλλογική επεξεργασία, θα δημιουργήσει σχέσεις. Η γνώση, όχι απλά χρειάζεται να είναι κοινωνικά ιδιοποιήσιμη αλλά είναι ούτως ή άλλως, από την στιγμή που το πανεπιστήμιο ανοίγει τις αγκάλες του σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Από την στιγμή που το πανεπιστήμιο γίνεται κοινωνικό και συνακόλουθα ένας συσσωρευτής και μετασχηματιστής κοινωνικών εμπειριών που βασίζεται στην ανάγκη αναδιάρθρωσης οικονομικών, τεχνολογικών και κοινωνικών σχέσεων προς όφελος του κεφαλαίου. Οι εκρήξεις των δεκαετίων ’60 και ’70 αποκαλύπτουν πως αυτή η διαδικασία δεν είναι μονόροπη. Αρκεί βέβαια οι ίδιοι οι φοιτητές να αρνηθούν τον κοινωνικό τους ρόλο.

Ποιος είναι ο κοινωνικός ρόλος των φοιτητών;

Οι φοιτητές αποτελούν μια ιδιάζουσα κοινότητα ανθρώπων και ειδικά σε χώρες όπως η ελλάδα όπου με αγώνες αλλά και με την κρατική υποστήριξη απολαμβάνουν μια ιδιαίτερη ελευθεριότητα. Ο φοιτητές είναι οι προοριζόμενοι φορείς της γνώσης αυτής που θα εξυπηρετήσει το κεφάλαιο – ιδεολογικά, παραγωγικά, σχεσιακά. Αντικειμενικά,αυτός είναι ο στόχος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό δεν σημαίνει πως ό,τι μαθαίνει κανείς μέσα στο πανεπιστήμιο είναι υπέρ του κεφαλαίου και εναντίον της κοινωνίας. Το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση και σαν τέτοια δεν αυτονομείται από τις κοινωνικές διεργασίες. Οι περισσότεροι φοιτητές – που δεν θα καταλήξουν σε θέσεις κλειδιά για το σύστημα – θα μετατραπούν σε εμπορεύματα με μεγαλύτερη αξία σε σχέση με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Αυτό εξασφαλίζει το πτυχίο και όλη η καταξίωση που έχει χτιστεί γύρω από αυτό προσδίδοντας στους φοιτητές και ένα ψυχολογικό background πασπαλισμένο με οικογενειακές προσδοκίες μιας πιο άνετης και βολεμένης ζωούλας. Η φοιτητική κοινότητα από την θέση της είναι πρωτοπόρα γιατί θέτει σε κίνηση τους μετασχηματισμούς του κεφαλαίου πρώτη – γιατί έχει την γνώση για να το κάνει – συνήθως προς όφελος του.
Η ελευθεριότητα που χέρουν οι φοιτητές σε αρκετές χώρες είναι το αποτέλεσμα των αγώνων που έλαβαν χώρα μέσα στο πανεπιστήμιο και που είχαν σαν αποτέλεσμα να δώσουν την βάση σε μία όλο και ποιο ευέλικτη συνδιαχείρηση της κοινωνικής γνώσης και των διαδικασιών παραγωγής της. Η φαντασία στην εξουσία ήλθε και απήλθε. Ο εκσυγχρονισμός των μεθόδων παραγωγής και η πληροφοριακή έκρηξη απαιτούν έναν άλλο ρόλο για τον φοιτητή. Απαιτούν πλέον την εθελοντική στρατιωτικοποίηση του στην την ικανότητά του να ξεδιαλέγει στοιχεία, να συνδυάζει στοιχεία, να επεξεργάζεται στοιχεία και να αναβαθμίζεται συνεχώς και όλο αυτό σε ένα πλαίσιο ζωής που κυριαρχείται από διαστήματα εργασίας και μη εργασίας, σύνδεσης και αποσύνδεσης.

Αν κάτι επιδιώκεται με το νόμο πλαίσιο είναι ακριβώς αυτό. Τέρμα τα αστεία μάγκες! Θέσεις υπάρχουν μόνο για όσους είναι αποφασισμένοι – ΒΓΑΛΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ. Εντατικοποίηση = αύξηση της αποδοτικότητας της μηχανής = κέρδος

Η αγάπη για την εργασία – που πρέπει να μετατραπεί σε μίσος…

Η φοιτητική κοινότητα ζει σε ένα ψευτο παράδεισο τόσο προσωρινό όσο και το κοινωνικό κράτος. Το όνειρο μιας ασφαλούς επιβίωσης συνδυάστηκε κάλλιστα με την εξασφάλιση που παρείχε κάποτε το πτυχίο. Οι φοιτητές στην πλειοψηφία τους παρήγαγαν για τον εαυτό τους μια θετική εικόνα για τον κοινωνικό τους ρόλο. Είδαν την γνώση που τους παρέχει η τριτοβάθμια εκπαίδευση σαν αυτοεπένδυση. Γίνανε οι πρώτοι επενδυτές στις ατομικές τους δεξιότητες και δεν έπαψαν να διεκδικούν αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει – περισσότερα από τους άλλους… Αυτό έχει σαν συνακόλουθου μια ιδιάζουσα ταυτότητα ανθρώπων που αγαπούν αυτό που δεν είναι ακόμα αλλά θα γίνουν. Και όλοι οι αγώνες βασίστηκαν από ένα σημείο και έπειτα σε αυτή την συλλογική ταυτότητα – την αγάπη για το αντικείμενο τους. Πόσοι κατέρρευσαν ψυχολογικά όταν αφού πήραν το πολυπόθητο πτυχίο είδαν πως δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, πως το σύστημα δεν τους χρειάζεται. Οι απόβλητοι φοιτητές – το πλεόνασμα – παρουσιάζουν την πρώτη κρίση ταυτότητας αυτού του κοινωνικού κομματιού. Τόσες θυσίες ΝΑΙ πήγαν χαμένες! Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο εκτός από αυτό που είναι εκτός αν σταματήσει.

Το πανεπιστήμιο εδώ και δυο εβδομάδες σχεδόν σταμάτησε.

Οι φοιτητές αντιδρούμε τελείως φυσικά στο νόμο πλαίσιο. Δεν είναι περίεργο – είναι ολοφάνερο πως απειλούνται τα προνόμια μας, είναι ολοφάνερο τι πάει να περάσει. Απειλείται ο ψευτοπαράδεισός μας. Απειλούνται τα όνειρα μας. Απειλείται ακόμα περισσότερο η ελευθεριότητα μας. Αυτή που μας δίνει την δυνατότητα να αραδιάζουμε όλες τις παραπάνω θεωρίες, να συζητάμε για αγώνα, για αντίσταση, για ανατροπές. Όμως μήπως αν δεν περάσει αυτός ο νόμος όλα θα ξαναγίνουν ρόδινα;

Και λίγη επισφάλεια...

Επισφάλεια είναι μια γενικευμένη συνθήκη ζωής που δεν σου επιτρέπει να σχεδιάσεις το μέλλον σου, να κάνεις όνειρα, να είσαι σίγουρος για την επιβίωσή σου, να μπορείς να δημιουργήσεις ανθρώπινες σχέσεις με συνέχεια στο χρόνο, να μπορείς να μοιράζεσαι όμορφα συναισθήματα χωρίς τον φόβο της απώλειάς τους. Η επισφάλεια σχετίζεται άμεσα με τις νέες εργασιακές σχέσεις –τα μερικά, ελαστικά ωράρια, την προσωρινή εργασία, την συνεχή κατάρτιση, την αποσύνδεση πτυχίου και εργασίας, τους αυξανόμενους ρυθμούς παραγωγικότητας. Η κρίση ταυτότητας των φοιτητών – νοημένη σαν υπαρξιακή κρίση – είναι παράγωγο της επισφαλειοποίησης των ζωών μας. Τα στάνταρς που υπόσχονταν το κοινωνικό κράτος δεν ισχύουν πια και πολύ πιθανό να μην ξαναϊσχύσουν ποτέ…

Μια θετική προοπτική – μη μας πουν μηδενιστές

Όταν υπογραμμίζουμε την αναγκαιότητα να αρνηθούμε τον ρόλο μας σαν φοιτητές, υπογραμμίζουμε την αναγκαιότητα να μισήσουμε αυτό που το σύστημα επιθυμεί από εμάς – άρα να το αρνηθούμε. Επιθυμούμε να γίνουμε αντι- παραγωγικοί, αντι – επιστήμονες, αντι – αρχιτέκτονες, αντι- μηχανικοί, αντι-γιατροί, αντι-φιλόλογοι, αντι-ψυχίατροι, αντι, αντι και πάλι αντι… Να χρησιμοποιήσουμε την γνώση που μας παρέχεται εναντίον της – να ισοπεδώσουμε το σύστημα με τα ίδια του τα γνωσιακά εργαλεία – με τις δεξιότητες που αυτοεπενδύσαμε. Να παράγουμε αντι- γνώση. Όπως αυτή που παράγεται αυτή την στιγμή μέσα στις συλλογικές διαδικασίες αγώνα, μέσα στις συζητήσεις, στους κύκλους και τις παρέες. Να διεκδικήσουμε αυτό να γενικευτεί και έξω από τα τείχη. Να σταματήσει η εργασία και να γενικευτεί η αντι-εργασία. Να οργανωθούμε σε αυτόνομους σχηματισμούς πάλης ενάντια σε οποιαδήποτε ιεραρχία και καταπιεστικό θεσμό. Να ξαναμιλήσουμε για επανάσταση…

Ας τελειώσουμε με μία ρήση του Martin Luther King:
Έχω ένα όνειρο. Να αποφασίσουν οι γενικές συνελεύσεις την κατεδάφιση του πανεπιστημίου και την μετατροπή του σε κοινωνικό υλικό εκτόξευσης προς τις δυνάμεις καταστολής.. Ξέρουμε πως όταν θα δεχτούμε επίθεση από το κράτος θα περάσουμε σε φοβερές συζητήσεις για την περαιτέρω διασάλευση της τάξης. Μπλοκαρισμένοι δρόμοι και ηχοσυστήματα τα οποία θα πάψουν με την πρώτη διακοπή του ρεύματος. Καλή αρχή έεε;

κείμενο που μοιράστηκε στις φοιτητικές διαδηλώσεις τον Μάϊο-Ιούνιο 2006