9 Φεβ 2007

Change your habits - Follow the rabbits




1. Αν θέλουμε πραγματικά να αντιπαρατεθούμε σε ένα σύστημα που αυτό που επιθυμεί από εμάς είναι το σώμα μας – το έργο, τη σκέψη, την εικόνα, τα συναισθήματα μας- θα πρέπει να δούμε αυτές τις δυνατότητες πέρα από την εμπορευματοποιημένη τους μορφή. Θα πρέπει να τις βιώσουμε αντεστραμμένα. Όχι μετά από κάποια χρονική στιγμή που θεωρητικά θα έρθει η επανάσταση αλλά τώρα.

2. Όταν το σύστημα μας θέλει εργάτες, χρειάζεται δηλαδή την παραγωγική μας δύναμη, εμείς θα πρέπει να γίνουμε αντιπαραγωγικοί. Όταν το σύστημα θέλει την σκέψη μας και τις δεξιότητές μας, εμείς αυτές θα πρέπει να αντιστρέψουμε και να χρησιμοποιήσουμε εναντίον του. Όταν το σύστημα χρειάζεται την φαντασία μας εμείς θα πρέπει να του χαρίσουμε τους εφιάλτες μας.

3. Η συζήτηση για τα δικαιώματα μας κρατάει δέσμιους σε μια συνθήκη όπου την διασφάλιση των δικαιωμάτων αυτών την αναλαμβάνει το κράτος. Και το κράτος έχοντας την συμφωνία μας πραγματώνεται ως μορφή κυριαρχίας πάνω στα σώματά μας, αναιρώντας οποιαδήποτε στιγμή θέλει τα δικαιώματα αυτά. Αυτό είναι μια μορφή εθελοδουλίας. Ένας εγκλεισμός στο σχήμα κράτος-κοινωνία που δεν θέλει να φανταστεί και να πραγματώσει οριζόντιες κοινοτίσικες θεσμίσεις με βάση τις οποίες θα μπορεί να αναπτύσσεται ελεύθερα και αυτόνομα η συνεργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.

4. Αρνούμενοι την κυριαρχία των προτύπων – των κομματιασμένων εικόνων της ζωής στον καπιταλισμό – θα πρέπει να προχωρήσουμε προς νέες μορφές γλώσσας και επικοινωνίας. Ο βιομηχανικός - καπιταλιστικός πολιτισμός έχει ενσωματώσει όλα τα πρότυπα και τις θεσμίσεις της πατριαρχίας – της κυριαρχίας δηλαδή του αρσενικού επί όλων των υπόλοιπων κοινωνικών φύλων παράγοντας τις αντίστοιχες σημασίες στον τρόπο επικοινωνίας και αντίληψης του κόσμου. Το σφρίγος και η δύναμη ισοδυναμεί με το χρήμα και την βία, ενώ η φροντίδα και η αλληλεγγύη (σημάδια αδυναμίας;) με την καταπιεσμένη θηλυκότητα. Χρήσιμη στα οικιακά κάτεργα αλλά παραγκωνισμένη όπως το κράτος πρόνοιας. Ο καπιταλισμός μπορεί να ενσωματώσει με την μορφή εμπορεύματος τα πάντα. Από ένα σημείο και μετά όλες οι γλώσσες που έβαλαν στο επίκεντρο την συζήτηση για τα φύλα και την σεξουαλικότητα, τα πρότυπα και την επικοινωνία θα γίνουν γλώσσες του συστήματος. Ουσιαστικά θα ενταχθούν στο σχήμα «σφρίγος και δύναμη». Ό,τι παραμένει «αδύναμο» βρίσκεται στο περιθώριο, αναπτύσσοντας αυτόνομα δίκτυα ζωής αόρατα αλλά δυνάμει επαναστατικά. Αυτά πρέπει να αναδείξουμε.

5. Η ηθική της εργασίας – η δουλειά κάνει τον άνθρωπο – υπήρξε μια μεταμοντέρνα θρησκεία. Αυτό που ευαγγελίζονταν η πρόοδος και η ανάπτυξη δεν μπορούσε ιδεολογικά να γίνει αποδεκτό παραμόνο μέσα από μια «θεωρία της θυσίας». Work today – live tomorrow. Η ίδια η αριστερά πιστή στην ιδεολογία της ανάπτυξης υπερασπίστηκε το σύνολο της καπιταλιστικής ανάπτυξης ως την σανίδα σωτηρίας της εργατική τάξης. Υπεραμύνθηκε τη θυσία απέναντι στην ζωή. Έγινε το πολιτικό προκάλυμμα της απομύζησης της εργατικής μας δύναμης από τα αφεντικά και τελικά ενσωματώθηκε στο κράτος ως ο συλλογικός εκφραστής των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ουσιαστικά συνέβαλε στην αλλοτρίωση του «κόσμου της εργασίας» από τις πραγματικές του ανάγκες, που δεν είναι άλλες από την απελευθέρωση του πράττειν από τον καταναγκασμό της μισθωτής εργασίας.

6. Η δημιουργικότητα είναι έμφυτη στους ανθρώπους. Όταν υπήρξαμε παιδία η φαντασία μας έπλαθε ολόκληρους κόσμους μέσα στους οποίους συμμετείχαμε ενεργά με την μορφή του παιχνιδιού. Για να υπάρξει κάτι λοιπόν σαν συλλογική συνθήκη θα πρέπει πρώτα να το φανταστούμε, να πειραματιστούμε, να δράσουμε μέσα σε αυτό. Ουσιαστικά να παίξουμε. Η συνεχής εναλλαγή ρόλων που «παίζει» ένα παιδί είναι κομμάτι της αυτομόρφωσής του. Έτσι ανακαλύπτει το περιβάλλον. Έτσι επικοινωνεί και αντιλαμβάνεται την επικοινωνία των άλλων. Το παιδί θέλει να δοκιμάσει τα πάντα, είναι πάντα ανοιχτό σε εμπειρίες. Το παιχνίδι είναι ένα ανοιχτό σύμπαν που μετατρέπεται σε αντικειμενική πραγματικότητα όταν ο άνθρωπος «ενηλικιώνεται». Τότε απλά πρέπει να γίνει παραγωγικός, να δουλέψει, να κάνει οικογένεια, παιδία κτλ. Αν θεωρήσουμε πως η αντιστροφή των σωμάτων μας σε αντιπαραγωγικές μορφές είναι μορφή αντίστασης τότε το επόμενο στάδιο δεν μπορεί να είναι παρά η επανοικειοποίηση του παιχνιδιού ως του μόνου μέσου να ξανανακαλύψουμε τον απωθημένο μας εαυτό, τους άλλους αλλά και το γύρο περιβάλλον από μια απελευθερωτική σκοπιά. Να πειραματιστούμε σε νέες μορφές, να δημιουργήσουμε νέες γλώσσες, να συντρίψουμε την θρησκεία και να εμπιστευτούμε τις εξεγερτικές στιγμές σαν τις μόνες αυθεντικές στιγμές ελευθερίας.

7. Δεν αμφιβάλουμε πως οι παραπάνω θέσεις μπορεί να γίνουν αντικείμενο συζήτησης μεταξύ ανθρώπων που έχουν ήδη διαμορφωθεί στα πλαίσια της θεαματικής δημοκρατίας. Όσο όμως υπάρχουν παιδιά που φτιάχνουν τα παιχνίδια, τα ρούχα και τα παπούτσια των παιδιών της δημοκρατίας για ένα ξεροκόμματο δεν παύουμε να αντιλαμβανόμαστε την καπιταλιστική επιβολή ως πολεμικό γεγονός. Και την θεαματική δημοκρατία ως την άλλη όψη του κρατικού ολοκληρωτισμού. Η επιθυμία μας για απελευθέρωση δεν μπορεί να κοιτάει μόνο τον εαυτό της. Μπορεί να πραγματωθεί μόνο από κοινού. Θα είναι μια κατεξοχήν ανοιχτή, συλλογική και αλληλέγγυα διαδικασία.

Να απελευθερώσουμε τα σώματά μας από την ηθική της εργασίας.

Να επιδοθούμε σε αχαλίνωτους συλλογικούς πειραματισμούς.

Να περάσουμε στην αντεπίθεση.